اشعار

رمضان آمد و دارم خبری بهتر از این           مژده‌ای دیگر و لطف دگری بهتر از این

گرچه باشد سپـر آتـش دوزخ، صـومم           لیک با این همه دارم سپری بهتر از این

از سمت مـدیـنه خـبـر آورد نـسـیمی            تا مـژده دهد آمـده مـولـود عـظـیـمی

آن‌قـدر فـرشـته به زمین آمده انـگـار            در کل سـمـاوات نمانـده‌ست مـقـیمی

به خـنـده می‌رسد از مـهـر بامـداد ندا            که مـاه فـاطـمـه شـد در مه خـدا پـیدا

به بوستان رسالت گلی شکفت امشب            که آفـتـاب به لبـخـند گـفت صل عـلی

دل آواره بــود و وطـن آفــریــدنـد            هـزاران اویـس و قــرن آفـریـدنـد
پی خـویش تا عـاشـقـان را کشانند            دلـیـلـی بر عـاشـق شـدن آفـریـدند

اول امــام زادۀ دنــیــا خــوش آمــدی            نور دو چشم حضرت زهرا خوش آمدی
سبط نـبی مـؤتـمن ای جـان مرتضی            جانهای ما فدای تو مولا، خوش آمدی

ای علوی ذات و خدایی صفات            صـدرنـشـیـن هـمـۀ کـائـنـات

سـیـد و سالار شباب بـهـشـت            دست قـضا و قـلـم سرنـوشت

در خانـه‌ای که مـاه چـراغ شـبـانه بود            خورشـید شمع کوچک این آشـیانه بود
از خشت و گل به پا شده و عاشقانه بود            آن خانه‌ای که بر همه هستی بهانه بود

یـاس‌ها، با نفـس یـاسـمن افـطار کـنند            علی و فاطمه چون روح و تن افطار کنند

حـسن آمـد که در خانۀ او شـاه و گـدا            همه با ذکـر غـریب وطـن افطار کنند

مـاه رمـضـان آمـده با مـاهِ تـمـامـش            مـیـلاد حـسـن آمـده گـوئـید سلامـش
او کیست که هرلحظه در این شام بهاری            گـل می‌شکـفـد از لب زرّین کلامش

کـبـوتـرانـه رسـیـدم به آسـمـان شـما            سـلام می‌دهـم از دل به آسـتـان شـما
چه عـاشقانه نشـستم کنار خوان شما            مـیان سفـرۀ ما هـست آب و نان شما

انـگـار بـنـا نـیـسـت گـرفـتـار نـباشـیـم            باشـیـم ولی ایـنـهـمـه بـیـمـار نـبـاشـیـم

آنـقـدر خـدا داد بـه مـا از درِ این بـیت            تا جـز به هـمین خانه بـدهکـار نباشـیم

امشب از محبوب می‌خوانند اهل آسمان            تا سحـر مجـذوب می‌مانـند اهـل آسـمان

یک خـبر از غـیب می‌دانـند اهل آسمان            روی لب این ذکر می‌رانـند اهل آسـمان

خرم از بوی گلی دامن کوه و چمن است            هر کجا می‌نگرم رشک بهشت عدن است

بر لب بلبل و گل از لب زهرا سخن است            نـیـمـه مـاه خـدای اَحَـد ذوالـمـنـن است

پانزده شب سر سجاده تو را خواسته‌ام            در مناجات؛ خدا را ز خدا خواسته‌ام

لـیـلة الـقـدر مرا زودتر آمـاده کـنـید            قدر را در شب میلاد شما خواسته‌ام

تو کریمی و کرامت همه زیبندۀ توست            و ردای کـرم و جـود بـرازنـدۀ تـوسـت

نیـمـۀ مـاه خـدا مـاه رُخـت جـلـوه نمود            ماه در نزد مه روی تو شـرمندۀ توست

این کیست که آقای جوانان بهشت است؟            نامی‌ست که بر کنگرۀ عرش نوشته است
از نور محمّد تن این پاک سرشت است            عـطر نفـسـش رایـحۀ بـال فرشـته است

یـگـانـه‌ای و نـداری شـبـیه و مانـندی            کـه بـی‌بـدیـل‌تـریـن جـلـوۀ خـداونـدی

معطل‌اند هزاران فرشته کاسه به دست            عسل بیاوری از آن لبی که می‌خندی

گل‌خـنـده‌ای که مهـر به مـاه خـدا کـند            از پـای روز، حـلـقۀ شب را جـدا کند

بر شـانۀ سپـیـده‌ترین صبح بی‌غـروب            خـورشـیـد، آبـشـارِ طـلایی رهـا کـنـد

چه خوش بر لب که بسم الله الرحمن الرحیم افتد           و یا بر لب نوای یا عـلی و یا عظیم افتد

چه خوش بر شوره زار دل گذاری از نسیم افتد           چه خوش باشد که سائل کار و بارش با کریم افتد

ای خوش آن بنده که از خاکِ تو سر بردارد            مـرحـبـا بر اثـری کـز تـو اثـر بـردارد

هر دلی عشقِ تو آموخت خدا خواه شود            که ز سر چـشـمۀ توحـیـد خـبر بردارد